Het is net als het spel Memory: daar kun je maar twee kaarten tegelijk zien. Van de rest heb je misschien een vermoeden wat er ligt, maar je weet het niet (meer) zeker. Een processor heeft die luxe niet: die moet elke waarde opnieuw opvragen. De processor kan een aantal waarden zelf onthouden, bijvoorbeeld om ze op te sturen naar het rekenorgaan.
Hieronder vind je een interactief intern geheugen. Je kunt gegevens uitlezen van en wegschrijven naar het geheugen. Door de waarden onzichtbaar te maken, zie je alleen nog de waarden die je opvraagt. Deze limiet heeft de processor ook.
Moderne processoren hebben verschillende technieken om te voorkomen dat er informatie uit het interne geheugen moet worden opgevraagd, zoals een cache. Voor dit subdomein hoef je niet precies te weten hoe dit allemaal werkt, maar je moet wel onthouden dat een processor maar een fractie van het interne geheugen kan ‘zien’.